Max Payne: Ölüme Çağrı

Hey sen orda ki, ölüm meleği! Artık gelmelisin! Sana bir can ısmarlıyorum, benden! Bak kimse bunu söylemez sana, artık gelmelisin, görmelisin; tazedir bu beden, az kullanılmış, hiç kirletilmemiş. Ne çiziği var, ne kırığı; nereden bulacaksın böyle bedeni, artık gelmelisin? İstersen test etmelisin, ama sonunda istediğimi yapmalısın...

Şuanda bilmediğim bir dünyada yüzünü göremediğim ölümle konuşmak istiyorum, hiç anlamsız yere aldığı benlikleri sormak istiyorum. Hani biz can alamazken, can almak çok günahken, o nasıl olur da her gün onlarca can alır, ya da alırken hiç bir şey hisseder mi? diye. Sen ölümsün, bir meleksin ama nasıl bir melek...

Artık gelmelisin, görmelisin, hiç kimse seni istemezken seni isteyen bu bedeni görmelisin. Buna sevinmelisin, çünkü kimse bu denli cesur olamaz sana karşı, kim diyebilir ki sana: "Gel al beni."  Hiç kimse! Herkes bu dünyanın uçkur dolu pisliklerinde boğulmaya razı, onlar için varsa yoksa dünya...

Dünyaya tapmayı öyle bir adetleştirmişler ki, artık onlar için öteki dünya bile ötekileşmiş durumdalar; artık orayı düşünmemek için inkar noktasına varmışlar; orası onlar için boş bir ütopya. Kendi imparatorluklarını dünyaya kurmuşken ne diye gitsinler ki, ne diye senle gelmek istesinler ki...

En büyük umudum bile umutsuzluk...

Gelmelisin ölüm, bakmalısın dünyaya, insanlara; ne haldeler? ne yaparlar? nasıl tüketirler? Sadece can alıp gitmemelisin, onların kişiliklerine de bakmalısın, canlarını alırken sana nasıl yalvardıklarını da düşünmelisin. Belki komik gelir sana, ne derece döndüklerini görmelisin; o taptıkları savsatları sana nasıl ikram ettiklerini görmelisin.

Ama sen rüşvet sevmezsin; bende sevmiyorum, bu yüzden, gelmelisin ve görmelisin ve beni de almalısın. Buralar bana göre değil, ben onlar gibi oynayamıyorum bu oyunu, sürekli pot kırıyorum ve kaybediyorum. Bir daha denemek istemiyorum, inancımı onlar gibi ötekileştirmek istemiyorum. Bilmiyorum ama yaratan kızar mı? ama gelmelisin be ölüm...