Bir Yalnızlık Hikayesi...

Yalnızlığın intikamıydı yüzündeki pişmanlık. Vazgeçmiş,itilmiş ve bir o kadar da yorulmuştu. Her gün aynı şeyleri yapıyor, aynı olaylara gülüyordu. Hatta aynı saatte tuvalete gidiyordu. Hayat bir bakıma onu kuklası yapmış, esareti altına almıştı. Bir zamanlar mutlu ya da mutsuz olduğunu unutmuş kendini bir şeylerden soyutlamıştı.Sanki belli bir süreden sonra ne yaşlanıyor ne de gençleşiyordu.Yaşamıyor gibiydi.  

Her gün baş ucundaki saate baktığında zamanın donduğunu , akrep ve yelkovanın durduğunu görüyordu. Hayatın esiriydi. Gitmek istediği dünyada kalmış ve esir alınmıştı. Ama benliğinde bu dünya yoktu. Bu dünya için yaratılmamıştı. 

Bu dünyaya ait olmadığını aslında zamanla anlamıştı. 6'lı yaşlara kadar ıssız mahalle kenarlarında yaşadı. Kimsenin onla dost olmaması veya mahallede yapılan çocuk oyunlarında yanlarına almamaları belkide o zamanda bu dünyaya ait olamadığının göstergesiydi. İtiliyordu. Sadece bakıyor,izliyor ama bir şey yapamıyordu.Çünkü kimse onu istemiyor ona bakmıyordu.

İlk ve orta okul yılları da bundan farksızdı. Sınıfında ki arkadaşlarıyla pek diyaloğu yoktu bile. Aşık olduğu kızlar ona bakmıyor. Alaycı tavırla onu dışlıyorlardı. Ne ilginçtir ki okul hayatı boyunca hep tek başına oturmuştu. Hayat belkide haritasını çizmişti ve sonuç olarak "yalnızsın be oğlum" demişti ona. 

Gençliği de pek farksız değildi. Yaşamın çocukluğunda onu asosyalleştirmesi, onu evden dışarıya çıkmamaya mahkum etmişti. Evdeki hayatı da pek farksız değildi.Yalnızdı, ailesiyle de pek diyaloğa girmezdi. Odasına çekilir düşüncelere dalardı. 

Askerde iken hiç ummadığı anda ailesini kaybetmesi de haberi onu bunalıma itmiş ve hayattan iyice soyutlamıştı. Çünkü pek konuşmasa da,diyaloğa girmese de, tek dostu ve arkadaşı ailesiydi. Askerden döndükten sonra ufak bir fabrikada temizlikçi olarak çalışmaya başlamış. Pis hayatın,pisliklerini temizliyordu.

Böyle bir hayat evresi geçirmişti. Boş,mutsuz,aksiyonsuz ve gereksiz. Belki de "Nerdeyim","Neden burdayım" sorularının cevaplarını aramakla. Ve hayatın onu dışlamasıyla ölümü beklemesi de ona oynanan oyunun parçasıydı. 

Peki o bunu istemiş miydi. Hayatın esiri olmak ve yanlış yerde olduğunu düşünmekle yaşamak. Ve bu rolü istemeden üstlenmek,hakkını vermeye çalışmak.Ve sonuç olarak  bir çok sorunun esiri olmak ve hayatta hiç bir şey yaşamadan ölümü beklemek...