Bir Çocuğun Gözüyle...

Yağmurlu bir gündü. Camdan dışarıya bakıyor,damlaların camlara,evlerin çatılarına düşerken attıkları çığlıkları izliyordum. Bir taraftan korkuyor bir yandan da izlemeye devam ediyordum. Sanki birisi kalplerini kırmış onlarda bunun intikamını almaya gelmiş gibiydiler. Damlalar zamanla şiddetini arttırıyor ve çığlıklar boğucu derecede insanı rahatsız ediyordu. Düne kadar dolu olan sokaklar şimdi bomboş, yağmur sularının esareti altına girmişti. Üç beş kişi cesaretini kullanıp dışarı çıkmış, bu yağmur sularına meydan okurcasına, yolda yürüyordu.

Yağmur çığlıkları o kadar artmıştı ki artık dinlemek istemiyordum. Gündüz olmasına rağmen kara bulutlar yüzünden geceyi yaşıyordum. Havanın getirdiği soğukluk ve korku içime işlemiş,yaşımın küçüklüğüyle iyice beni bunaltmıştı. Sanki arkamdan birileri konuşuyor,"kıs kıs" gülüyorlardı. Arkamı döndüğümde ise bu gülüşmeler yok oluyordu.

Bu sesleri bastırmak için bir çizgi film açmıştım. Ve kendimi ona adapte etmeye olanları unutmaya sanki her şey normalmiş gibi davranmayı seçiyordum.Yalnız o günün durumundan mıdır yoksa kendi psikolojik bunalımından mıdır nedir bilmem çizgi filmler ve televizyondaki ögeler,semboller benle oynamaya başlıyordu. Sanki deliymişim gibi hissetmeye başlamıştım. Televizyondaki çizgi film beni iyice korkutmuştu.(Neden çocuklara böyle şeyler izletirler ki) Sığınacak bir yer arıyordum ama gidecek bir yer bulamıyordum. Çünkü yerimden kıpırdarsam bir şeylerin beni takip edeceğini ve bir yerde sıkışıp kalacağımı düşünüyordum. Korku bedenimi tamamıyla sarmıştı. Artık zamanın ilerlemesiyle bir şey yapmam gerektiğini anladım ve deli cesaretiyle salonun kapısını açtım ve evin koridoruna geçtim.

Arkamdan gülüşme sesleri git gide artıyordu. Kendi o telaşla annemlerin odasına attım ve saklanacak bir yer aradım. Daha sonra devasa gardırobu gördüm, oraya yöneldim bu sırada gülme sesleri artması iyice telaşlandırmıştı beni. Sonra gardırop açtım içine girip elbiselerin arasında kayboldum. Gardırop annemler gelene kadar benim sığınağımdı. Gülüşmeler,damlaların çığlıkları beni iyice korkutmuştu.

Odanın kapısı sanki açılır gibi olmuştu. Ve gülüşmelerin bana doğru yanaştığını,yaklaştığını hissediyordum. Ara ara gardırobun kapısını aralıyor bakıyordum ancak bir şey göremiyordum. Belli bir zaman sonra gülüşmelerin ve çığlıkların arttığı dönem artık yerimi tespit ettiklerini düşündüm. Ve iyice ses bana doğru yaklaşıyordu. Gardırobun kapısının sertçe açıldığını duydum. Bir anda atıldım. Ve karşımda, gardıropta beni hayretle seyreden annemi gördüm.