Nerede O Eski Günler...

Fotoğraf bakmak,insanı hüzünlendiren,ders veren bir o kadarda düşündüren bir eylem. Ne ararken, ne bulursun! İlk okul aşkı, sevmediği arkadaşı, sevdiği ama belli bir süre sonra tartıştığı arkadaşı, ailesini , kaybettiklerini ... Ruhu bulandırır ama gerçekleri gösterir  fotoğraflar . Bir anın dondurulması, hayatın bir saniyesi ya da bilmem kaçta kaçı elinizdedir. Bazen neden çektiğinizi hatırlamadığınız olur ama genede atmamış,yırtmamış saklamışsınızdır. 

Profesyonel anlamda bakmadan yapılabilecek bir eylemdir ki profesyonel anlamda bakanlar genelde sektördedir.Yani işidir.

Fotoğraf hatıra bırakmada en önemli araçlardan biridir. Belki bir mektuptan daha etkili ve kalıcı bir şeydir. Mektup yazınsal bir ürün, hayal etme gücüne bağlıdır. Ve bir insanın hayal gücü ne kadar yetenekliyse o kadar hayal eder. Herkesin hayal sahnesi de buna göre oluşur. Ama fotoğraf farklıdır. Görmek istedikleriniz orada karşınızdadır. Konuşmuyorlar,hareket etmiyorlar. Ama oradalar. Karşınız da...

 Bazı insanlar vardır sakladığı  fotoğrafı çıkarıp baktığında :

-Ya işte bu dedenizin bana ilk kez aşkını itiraf ettiği gün..

-Bu gün sen doğdun kerata... gibisinden konuşmalara teşvik ettiğini görürüz.

Alıp götürme eylemini yapan en önemli ögelerden biridir  fotoğraf . Baktığımız an aslında mektupta oluşturduğumuz dünyanın fazlasını canlandırırız. Genelde tabi yaşadığımız olaylardır.

-Bir an içimiz hüzün kapladı.

--Neden?

-Baksana o zaman ne kadar mutluyduk.

Geriye gider değiştirmek istediğimizi görür ama değiştiremeyiz. Belki insana çoğu kez acı verir ama genelde dünya bir gün mutlu olduğunu görür. Çünkü fotoğrafı o zamana kadar ya öyle ya böyle bir şekilde saklamıştır. Ve saklamak için korumuştur. Nedenlerse bellidir. Son hatırasıdır,ilk aşkıdır,ailesidir,hüznüdür,gençliğidir,kaybettikleridir...