Kısa Dipnot-10: Robot

Bazı insanlara manzarası kötü geliyor bu hayatın. O sandalyesini alıp, çayıyla beraber karşısına geçip izleyebileceği manzaralara layık göremiyor bu hayatı. Sürekli bir yerinden, bir noktasından şikayet ediyor. Hep bir sıkıntı olduğunu düşünmek genlerine işlemiş sanki. Duyumsama, anımsama ve özümseme duygularını kaybetmiş bu hayatta. Şikayet genlerinin ona emrettiği bir bilgi kırıntısı olarak kalmış. Bakış açısı tek bir noktaya odaklanmış ve hiç bir şekilde değişmeyecek şekilde, eski kafa zihniyeti şeklinde kalıplaşmış.

Şikayetler hep güncelliğini sağlarken, manzarayı güzelleştirmek için ise eylemsellik,eyleme geçme atılımı ise sıfıra yakın düzeye itilmiş. Kafası sadece şikayete odaklandığı için, her şeyi devletten bekleyen bir zihniyete dönüşmüş aklının odaları. Zamanında güzel olana güzel demediği için, artık "güzel" kelimesi onun için anlamını bilmediği kelimeler arasına girmiş. Kötü ise uzmanı olduğunu,üzerine yıllarca kafa yorduğunu bir konu haline gelmiş zihin evreninde.

Hayatında tatmadığı bir görüntü olmuş manzaranın iyi yönü, çevresindekiler ona kötüyü öğrettiği için onun için kötü demek belki de normal bir duygu halini almış. Çocukluğundan beri gelen zihniyet kırıntısı, ruhsal alemini işgal etmiş. O da hiç bir çaba göstermeden teslim olmuş düşman zihniyetlere.

Neyin kötü, neyin iyi olduğunu bilmediği, bunu irdeleyemediği, tartamadığı için tek yol olarak "kötü" kelimesini seçmiş. "Kötü!" dediğinde, "bari sen düzeltte görelim kötü dediğin" şeyi dendiğinde ise kaçmış, çünkü bilememiş ne kötü acaba. Sadece ona öğretilen, ezberletilen kelimeleri kullanmış bu fani dünyada. O yüzden o manzara ona sadece kötü olarak tanımlamış bir kelimeden öteye gidemeyen ve hiç bir duygu hisettirmeyen bir bütünlükten başka bir şey olmamıştır. Kukla olmak, kendisi olmaktan daha mantıklı gelmiş ona. Çünkü kendisinin sahip olduğu insanlık vasfı daha başında bastırılarak, robot olma vasfını kazanmış bu ömrü hayatta...