Atmaca'nın İsyanı

Biz ne yaptık bu hayata? Biz ne günah işledik, ne kötülük yaptık, oysa tek amacımız yaşamaktı. Bize verilen bu ömrü, hakkını vererek yaşamaktı. Güzel, mutlu, bacasından dumanı tüten, sıcacık ev ortamı olan bir ortamda yaşamaktı. Yeri geldi istemekti, yeri geldi ezmek, yeri geldi ezilmekti amacımız. Yeri geldi ağlamaktı, yeri geldi gülmek...
Bir şeyler yapmaktı amacımız, bir şeylere konu olmak, bir şeyleri konu almak. Günün birinde aşık olmak, delicesine aşkı peşinde koşmaktı amacımız. Kapısının önüne kadar takip etmek, "acaba başkasını seviyor mu?" diye sormaktı isteğimiz. Her gece yatarken parantezin büyüğünü ona açmaktı, onla ilgili planlar kurmaktı, amacımız. Belki olmayacak ama oldu gibi yapmaktı, olmayacağını bile bile "oldu"yu basa basa, avazımız çıkarcasına bağırmaktı.

Büyümekti amacımız, aşkları halledip, sevdiğimiz ya da sevebileceğimiz biriyle evlenmek, dünyalar güzeli çocuklara karışmaktı. Masa başı bir işi olan, her gün işten eve, evde işe olan o monoton hayata saplanmaktı. Eve geldiğinde kapıyı açan çocukları, "baba,baba..." diye sevinç çığlıklarını görmekti/duymaktı. Bütün günün yorgunluğunu alan, karısının yanağına bir öpücük kondurarak eve girmekti. Ailesini gördüğünde bir tebessüm edebilmekti. Kahkaha olmasa da, gülmekten ağlamasa da, tebessüm edebilmekti, isteğimiz.

Yaşlanmaktı, sayılı günleri saymaktı,yüzündeki çizgilere bakıp, geçmişini sorgulamaktı, bir ömür geçirdiği hayat arkadaşıyla ebediyetini gözlemekti, isteği. Bu dünyadan beraber sıkılmak, onlar için hazırlanan huzurlu hayata geçebilmekti.

Olmadı be usta, bazı şeyleri çok istedik galiba bu hayattan, listeyi kabarık tuttuk herhalde. O da bize "bana bir şeyler vermelisin" dedi. Her şey karşılıklı, o da haklı bu devirde kimse kimseye bir şey karşılığında iyilik etmez. Kıyamadık, hangisini vereceğimize karar veremedik, istemedik onlardan vazgeçmeyi. Beraber yaşamak istiyorduk. O da bize layık görmedi istediğimiz gibi yaşamayı, bu hayatta huzuru çok gördü bize, sağolsun, varolsun...