Bilinmeyen Yaşın Yorgunu

Hayat bazılarından hep almayı biliyor. Onun nefesinden dakikalar çalmayı, olması gerekenleri olmayacak şekillere dönüştürüyor. Varolan enerjiyi yok etmeye; geleceğinin adımlarını silmeye çalışıyor. Zordur bu hayatta hep kaybedeni oynamak, sürekli sürüklenmek, sürekli sürünmek gerekir. O zarif bedenin hep dayak yemeyi öğrenmeli, sıradan bir olay gibi gelmelidir. Hep kaybedersin, mutluluk senin için ulaşılmazlar arasında olur; zaten ulaştığında da bir mefta olursun.

Zordur kaybedeni oynamak; aşk diye bir şey yoktur senin için. Seversin ama hep kaybedersin; çünkü çirkinsindir. Güzelde olsan onun için bir ruh, bir toz bulutusundur. Hep ölmeyi düşünürsün ama ölümde seni kabul etmez. Hep bir şeyler hayal edersin ama ettiğin hayallerle kalırsın. Çünkü, sen kaybedensin ve sana verilen rol bunu gerektirir.

Yakın görünen her şeyin uzaklığı daha fazladır.

Bir zaman geçer bakarsın bazı şeyler normal gidiyordur. Sanki biri gelip seni düştüğün yerden kaldırıyordur. Mutluluk ışıkları yanmaya başlar, flaşlar sana patlamaya başlar. Önün aydınlanıyordur, artık görebiliyorsundur yolun güzelliğini, çiçeklerin renklerini, rüzgarın söylediği şarkıları. Artık birilerin umrundasındır, o birileri sana değer veriyordur ve onların enerjisi önünü aydınlatıyordur.

Hayatın bilinmeyeni çoktur, ya bu hayattan dışlananın bilinmeyeni?

Fakat, bu enerjide bir yere kadardır, senin karanlık bulutun onun aydınlık enerjisini emmeye başlar. Birlik olmaya çalışırsınız, ayakta durmaya, zorluklar karşında savaşmaya karar verirsiniz fakat nafile. Sen artık ona da zarar veriyorsundur ve onun gitmesi ikiniz içinde iyidir. Çünkü; sen kaybedensin, o kaybetmesin...