Kaybedişe Ağıt...

İnsan doğar, büyür, yaşar ve ölür. Böyle bir paralel evreni vardır. Kaçınılmaz sonudur, "ölüm". Bunun ne zaman geleceği, nerede geleceği ve ne şekilde olacağı belli değildir. Belki 20'li yaşlarda iken, belki de 100 yaşında iken ama ölümün uğramayacağı, kapısını çalmayacağı insan evladı yoktur.

Gidenler gider, bu dünyadaki görevini iyi yada kötü bir şekilde tamamlar, ya arkada bıraktıkları! Ya onun için can atan her gün onu düşünen, onsuz günü geçmeyen, bütün ömrünü ona adamış insanların durumları... Kapıyı çalan ölüm olunca ve gelen Azrail olunca ona: "Biraz bekle daha yaşayacaklarımız var" diyemiyoruz. Çünkü onun cevabı nettir: "Ben görevimi yapmaya geldim ve sen bugüne kadar ne yaptın, ertelemekten başka"

Ertelemek insan bedenini, insan zihninin en kötü özelliklerinden biridir. Yaşayacağı şeyleri sürekli erteleyerek, bir ana sıkıştırması ve iş işten gider bir durumdayken, hepsini yaşama isteğine girmesi ise onun utancıdır. Bir çok insanın kaybettikleri vardır, bunlarla yaşayacaklarını, geçireceği zamanları zamanında gerçekleştirmediği için onlar gittiğinde keşkelerin peşine düşmüştür. Keşkeler sadece boş umudun yalan sözleridir. Çünkü, Azrail aldığını geri vermez.

Kaybettiklerimize değer verdiğimiz aşikar. Çünkü birine kaybedilen diyebilmemiz için onun bizde belirli bir değeri ve bizim hayatımızda belirli bir konumu olması gerekir. Bu konum onu değerli kılar.Eğer kaybetmekten hoşlanmıyorsak ve dünyanın fani olduğunu, insanların hayatının geçici sadece bir kısa ömürden ibaret olduğunu biliyorsak, yaşadığımız saniyelerin değerini bilmeliyiz. Ertelemeleri bir kenara bırakıp, sahip olduklarımıza sahip olduğumuz gibi değer vermeliyiz. Haksız mıyım?

The Rasmus- Funeral Songs