Kayıp...

Her insanın ağlarla örülmüş bir hayatı vardır. Bu ağlar hep belirli standartlarda ve belirli kalitelerde. Yaşamın her evresinde, her döneminde örülmüş ağlara takılanlar uğraşırlar. Onların bıraktıkları, onların yıktıkları enkazlarla boğuşurlar. Bazen bu enkazın altında kalırız bazen de sağ salim kurtuluruz. Her giden ağı bozar; ağ bozulduğu zaman işleyişi ve konu değişir.

Yeniden bir ağ yaparız; çünkü hayat devam ediyor ve bu hayatı insanlarla yaşayarak daim ettiriyoruz. Bilanço ağır olabilir ama eskisi gibi güzel ve sistematik bir ağ yapmalıyız. "Bu son olsun" der, yeniden yaparız ağımızı, "Bu sefer bu ağa takılanları, iyi kontrol etmeden, sokmayacağım, bünyeme" der. Başlarda yanılmaz; çünkü gelen giden çoktur. Kimisi bir bakıp çıkmak için kimisi ise daimi kalmak için.

 Bir insana şans vermek; kendimize verdiğimiz cezadır. En azından başta görülen budur. Ne olacağını bilmediğimiz için başta böyle düşünmek gerekir. Bu ceza yasalaşmamıştır. Yasalaşması zamanın getirdiği bir durumdur. Zamanın sonunda eğer o insanı kabul ettiğin hayat yani ördüğün ağ kapsamını genişletir ve bir bağ oluşturursa işte o zaman o ceza bir anda ödüle döner.

Kayıplar insan hayatının her döneminde olacaktır. İnsan varlığının bir unsurudurlar. İnsan başladığı bu filmde elbette bir takım aksiyonları yaşaması gerekir ve "kaybetmek", "hayal kırıklığı", "ölüm" gibi kavramları sadece kavram olarak değil, gerçek fiziksel, görsel olarak yaşaması gerekir. Eğer hayat bir serüven diyebiliyorsak bunları kabullenmemiz gerekir; fakat her şey bizim elimizde olduğu için bir serüvene başlarken doğru düşüme ve doğru karar vermeyi tutturmamız gerekir...