Üçleme: Yabancı

Bir zamanlar ansızın, sen istemeden, istemediğin bir şekilde ayrılırsın vatanından; evin, işin arkadaşın, memleketin arkadadır. O arabanın arkada camından son kez bakar gibi bakmışsındır ona; ama nafile... Özür dilersin her gördüğün ağaçtan ama nafile... Artık gidiyorsundur ve ne onlar seni, ne de sen onları bir daha göremeyeceksindir. Bu kaçınılmaz veda çok yaralar açar ruhlarda...

Bazı insanlarımızın hikayesi bunun gibidir. Olmaması gereken yerde olması gereken gibi davranmak zorundadır. Belki ailesi yüzünden, belki eğitimi yüzünden hep hayatta olamayacağı memlekette yabancıyı oynamak zorundadır. Sevmediği kişiye seni seviyorum yalanını söylemek zorundadır.

Geri dönüş zordur, belki bir anlık kıvılcıma bakar ama giderken o arabanın arkasından salladığın el; "Artık buraların değil, oraların insanı olacağım" demiştir. Hem geri dönsen kabul eder mi? seni o ağaçlar... Yeni bir hayat kurmak, yeni arkadaşları kabul etmek zorundadır.

Artık buraların değil, oraların insanı olacağım...

 Sevmeyi bir de yeni yurt yaşamıyla yaşamalıdır. Aşık olmalıdır şehirli kızlara, gezmelidir, tanışmalıdır bu şehrin ağaçlarıyla. Anlatmalıdır onlara geldiği yerdeki çamları, meşeleri, ormanları. Anlatmalıdır yağmurları, yağmurlardan sonraki toprak kokusunu. Kıskandırmalıdır onları, kıskandırırken kıskanmalıdır da...

İnsan doğduğu yerin toprağıdır, doğduğu yerde toprak olmak ister. Dedelerimizden bunu biliriz, oğulları şehre yerleşince babalarını da köyden yanlarına almak isterler. Belki ikna edip yanlarına alırlar ama belli bir süre sonra oğluna şu lafı çok söylerler:
-Oğul biz burda yapamadık, bizi evimize, köyümüze, toprağımıza gönder...

 Olmaması gereken yerde olması gereken gibi davranmak!

Olmadığın bir yerde olduğun zaman yaşamın sadece nefes almayla geçer, günlerin güneşin doğuşu ve batışı arasında boş geçen zamanlarla olur. Giderken salladığın o yabancı olduğun bu şehirde kendine ettiğin en büyük küfür olur...

The Rasmus-Stanger(Yabancı)