Bir Hayat Düşün...

Bir hayat düşün umut ışıklarını aramayla geçen, bir hayat düşün bu ışıkları ararken karanlıklara bürünen, bürünen karanlıkta boğulan. Sevmek isterken, sevgini vermek isterken bunların tersine çevrilen. Nefreti bile sevgiyle doluyken o sevgisi görülmeyen. Ağlarken, üzülürken bile seven, umudunu kaybederken bile içten içe bağlanan, kopamayan...

Bir hayat düşün umutsuzluklara yeri olmayan; her karabuluta düşman olan, papatya yapraklarını sonucu "sevmiyor" olacak diye yolmayan. Kötülüklerin olduğu bir evrende hep iyiliği kovalayan. Hep örnek cümlelerde yer alan ve o cümlelerin öznesi olan. Bir hayat düşün, ölümden korkmayan ama onsuzluktan korkan... Doğrusu olan doğruluktan şaşmayan, yanlışı olmayan, yanlışlıklarla işi olmayan.

Bir evrenin dönemsel parçalarıyız, geldiğimiz dönemde sahip olduğumuz rolleri oynamakla meşgulüz. Bu dönemdeki senaryo textlerimiz hep benzer yaşamlarla örülü iken; biz hep bunu değiştirmek istiyoruz. Bazen bu oluyor, yaratan bize bu şansı tanıyor; fakat bazen de bu yaptığımız aykırı değişikliğin kurbanı oluyoruz.

Bilmek gerek bu hayatta her şey, bir şeylere bağlı...

Bu hayatta hep gülmemek gerek, yeri geldi ağlamak gerek. Bu sebepsiz yere olabileceği gibi geçmişte yığınlar halinde dolaba sıkıştırdığımız hayal kırıklıkları, boş umutlar da olabilir. Onlarında bir dinlenme ve dert yanma hakları olmalıdır. Ağlamak huzur verir; belki belli yaraları yeniden hayata geçirebilir ama  geçmişteki savaşımızın değerini hatırlatır. Her zaman sevipte kazanmıyoruz. Çoğu kez seviyoruz ve kaybediyoruz. Bu yüzden bir hayat düşün ayrılıklarla örülü, göz yaşları ile dolu ama gene aynı hayatı düşün bunla gurur duyan...