Geçen Sene Bugünlerde...

Tam bir sene önce bu günlerdeydi, uzaklardan gelen Azrail benden bir şey aldı. Dur diyemedim, aslında durduramadım kendisini, çok istedim durdurmak, bırak onu beni al demeyi, ama olmadı. Kulakları sağır, ağzı mühürlü, gözleri kapalıydı... Ne gözyaşından anlıyordu, ne de o acı çığlık ve yakarışlardan...

Belki de işini profesyonel yapmak böyle bir şey; duygu yok, ses yok, söz yok, talep yok... Verilen emir, o demiri kesecekti. Bu, Atmaca'da böyle olmuyordu, ağlasam akan gözyaşlarım ona ne kadar ulaşacaktı, bağırsan bu onu ne kadar etkileyecekti.

Boşluklar kaybettikçe anlam kazanır... Sil Baştan filminden bir kare

Ölüm kime olursa olsun çok kötü bir şey hele bunu çok yakından ve sevdiğinin birinin üzerinde görünce daha da... Keşke onun yerinde ben olsam, onu almasa da beni alsa diyorsun, tabi ki nafile. İlk başta bir kabullenmeme nasıl olur? nasıl olabilir böyle bir şey? oluyor. Fakat zaman yavaş yavaş sana kabullenmeyi öğretiyor, ya da mecburi olarak kabul ediyorsun...

Azrail onu alırken, dur ulan o aldığın kişinin kim olduğunu biliyor musun? diyesin geliyor, tüm servetini mal varlığını, hatta hayatını veresin geliyor. Al ulan al, bırak bizi rahat, dokunma bizim hayatımıza, biz iyi kötü, düşe kalka da olsa böyle iyiyiz diyesin geliyor. Bari biraz daha süre ayır, bir vedalaşalım, bir hak isteyelim, söyleyemediklerimizi, anlatamadıklarımızı anlatalım diyorsun. Ama onun o duygusuz yürüyüşü ve bizim anlayamadığımız bakışı sana, haklı olarak, "Bugüne kadar neredeydi aklın!" diyor.

Var olmamayı ne kadar istesem de, hala yaşıyorum...

Ölüm kapıyı elbet çalacak; kimisine 7'sinde kimisine 70'inde, zor gelecek ayrılmak, senin olan kişiyi tanımadığın birine emanet edip cennete göndermek. Zor gelecek keşkeleri ardı ardına söylemesi... Tek yapacağımız şey dua, tek yapacağımız şey bir gün bizimde onun yanına gideceğimiz ve yarım kalanları yeniden yaşayacağımız arzusu belki de...

Evanescence- Lost in Paradise...