Man-i-dar

Hiçbir şey bilemedik bu yalan dünyada, anlatamadık derdimizin "insanlık" olduğunu. Hep bir çelişki, hep bir yarışın elamanı olduk. Ya bir kral olduk ya da bir piyon... Savaşmak öğretildi, genlerimize bunlar aşılandırıldı. Sevgi, aşk, mutluluk gibi şeyleri hep savaşla elde etmeyi öğrettiler. Tam bir yaşam felsefesi oldu...

Hiç bir zaman barışmadık benliğimizle, barışmamıza izin vermedi bir takım güçler, çünkü onların varlığı, onların daimliği ancak bizim zıt kutup olmamıza bağlıydı. Biz küstükçe, biz kızdıkça onlar kazanacaktı. Bizim bilgisizliğimiz onların işine gelecekti. Onlar çok zeki değildi, fakat çok kurnazdılar. Bizse çok saf ve temiz. Biz kötülükleri bile iyilik diye yaptık, onlar mutlu olsun, diye. Çünkü genlerimize işlenmişti bunlar. Onlar çok salaktı bizse çok saf...

Bugünden benden nefret et, yarından da öyle...

Düşünmeden, düşlemeden odun gibi yaşamayı öğrettiler bize, aşklarımız soğuk, duygularımız buz... Seviyorduk ama bilmiyorduk sevebilmenin tadını. Sadece adı vardı bizde sevginin, ne yanında bir umut, ne yanında bir düş vardı. Biri gider biri gelir düşüncesi hakim, hep arayış içinde gerçek aşkı arama mahkumuyduk, güzeldi ama boştu. Çünkü planlanmış bir takım işler, duygularımız alınmış, duygularımız kısırlaştırılmıştı. Onlar çok duygusuz, bizse duygu yoksunu...

Artık diyebiliyorum: "Bugünden nefret ediyorum, yarından da", çünkü yoklukları artık varlık diye düşünüyorum. Herkes ayrışırken sadece bize düşen içmediğimiz sigarayı içer gibi yapıp, bilmediğimiz bir keyfi sembolik yaşamak. Çünkü onlar bunu bize kodladı, bizse oynadık...

Blue October- Hate Me...