Bu İşte Bir Yalnızlık Var!

Yorulmaya başladım, çıkamıyorum artık bu dipsiz kuyudan. Üstüme üstüme geliyor yalnızlık, beni artık bu son kalemden vurmaya çalışıyor. Neydir kini bilmiyorum bana karşı, belli ki geçmişte canı yanmış... Önce yalanlarla kandırıp, ona karşı direnişimi kırmaya çalışıyor, sonra o kötü ve gaddar yüzündeki kini görebiliyorum...

Direnmek istemeyen, bana küsen bir bedenim var. "Benden bu kadar!" diyeli çok uzun zaman oldu, kendi kararını verdi ve artık fişi çekmeye hazırlanıyor. Belli yalnızlık onuda kandırmış, belli yalnızlık ona da sallamış bir takım yalanlar...

Kandırarak amacına ulaşamayacağını anlayınca artık yavaş yavaş zor kullanmaya başlıyor. Fakat, yüzündeki ifade belli ediyor, benle ilgili çekinceleri var, korkuyor benden. Her defasında uzattığı kolu, sinirlenen ve çatılan kaşları var. Artık bu iş bitsin istiyor, belkide benden sonra alacak daha çok hayat var, direniyorum bu yalnızlığa; fakat olmuyor, aslında kendimi kandırıyorum, çünkü ben yalnızım.

Yıldızlar örtülü, doğuda kıpırdamayan bir şey var, uyumayan bir kötülük... (Legolas)

Çünkü ben yalnızım, gitme dediklerim gittiği için, sensiz yapamam dediklerim gittikleri için. Artık yoruluyorum, bende sinirlenmeye başlıyorum. Neyedir bu kadar direnme?, Neden bu kadar kötü hayatta, iyi şeyler düşünerek direnme? Neden, yalnızlık kötü? Artık gücüm kalmıyor, belki de gidenler göndermiştir bay yalnızlığı, "o, orada başkalarıyla yapamaz, başkaları onu arasına almaz" diye. Ne kadar düşünceliler değil mi? giderken bir katil kadar acımasızken, bay yalnızlıkla bir o kadar merhametli...

Yorgunum artık, güçsüzüm, fakat kızmaya başlıyorum, çünkü gidenler bir elveda bile demedi. Teslim olmamalıyım, bu onların adamı, bu onların kiralık katili, eğer teslim olursam onlar kazanır...