Nerde Kalmıştık (EY!) "İnsanlık"...

İnsanlığı insanlara emanet etmek, zor bir şey. Sığındığın limanların emretmediği düşüncelerde kendini mutlu hisseden beyinler, düşünemediği insanlıkta elde ettikleri bir bireylik sıfatından utanmazlar. Kafalarında oturtmuşlar cenneti ama bilmiyorlar ki cennet için insan olmak gerek, kalp kırmamak gerek...

Yaptıkları ibadetleri hiç sorgulamıyorlar, hiç sormuyorlar bu yaradan bizden ne istiyor, bize bu rızkları veren bu güzel bedeni emanet eden bu Yüce Allah bizi ne diye insan yarattı. Zor çünkü sorgulama yok, zor çünkü inanç yok, var ama yok!

İnsanlar yaş büyüdükçe küçülüyor beyin, küçülüyor empati, küçülüyor mantık. Sadece ben olan zihniyet artık alıkoyuyor her şeyi, ötekileştiriyor diğer bireyleri. İnsansın sen dostum insan, bir dön bak aynaya, bu dünyaya ne eleştirmek için getirildin, ne de karşındaki insanları yermek için. Boşuna tüketiyorsun yaradanın sana verdiği oksijeni, pişman olacaksın ama nafile...

Kendine gel insanlık, bugün az biraz kalan bu bağ yarın olmayacak, artık o cebine soktuğun ellerini, öne eğdiğin başı kaldır, karşındakileri gör elini uzat, yüzlerine gül. Çünkü bugün muhtaç olmadığını düşündüğün insanlık, senin varlığının temeli... Ziyan etme kişiliğini...

Bu güzel sitemin ardına bir bu konu bağlamında kısa bir film incelemesi yapalım. Yeşil Yol filmini bilmeyen yoktur. İçinde insanlık adına bulabileceğimiz çok şey var. Bir yanda inanılan gerçeklik(suçsuzluk) varken diğer yanda kahrolası resmiyet... İnsanlıkta bu bağlamda suçsuzlukla suç arasında örülmüş bir bütün idaresi içinde. Onu yöneten krallar(şeytan) hep, masumları esaretine almış, onların saf duygularını bir oyuncak haline dönüştürmüştür. Her defasında benliğindeki iyilik meleği "Uyma şu lanet olası şeytana!" dese de, onun o acındırmaları seni batağa saplıyor.

Derdine yan (ey!) insanlık...

Filmde John Coffey  yapmadığı bir suçtan dolayı suçlanıyor. İri görünümü altında yatan masumluğu izleyen herkes rahat keşfedebilir. Zarar vermediği dünyada zarar olan adamların kurbanı sonucu hayattan alıkoyulan bir insanlık var orda. Burada verilen karar insanlığın üzerine kara kalemle çizgi çizmedir. Zaten filmi izleyenler Goffey in tutukluyken, gardiyanlara öğrettiği insanlığı görebiliriz.

Her şey bize bağlı, bunu yapabilecek gücümüz var ve yapmalıyız. Düşünmeliyiz artık idam ettiğimiz insanlığımızı yeniden diriltebilir miyiz? Eğer diriltebilirsek işte o zaman çiçekler yeniden açacaktır...

Not: Bu aralar konular biraz benzer bunun için herkesten özür dilerim umarım işe yararda biraz olsun insanlaşırız diye boş bir amaçtayım. Ama ne demişler "umut fakirin ekmeği". Yazıyı bitirmeden dostlarım, arkadaşlarıma
(Şeyma Tanış, Eqzdemir ve Sui ) çok teşekkür ederim. Şu günlerde beni mutlu ettiler. Birde bu hafta boyu yazı girmez de birileri merak ederse malum sınavlar ondan dolayı yoğunuz diyorum. Herkesi mutluluklar sarsın inşallah...