Acil!!!

Düne kadar yaptıklarınla yıprattın bu bedeni, belki de olması gerekenden fazla yordun. Ne için kıçı kırık servet için; hayat denen sonu belli bu düzlemde, kendince serveti, sahte güzellikleri kendine hedef belirledin. Şimdi ise yanına gelen bir dostun, ölüm tehdidi ile baş başasın...

Siren sesleri yükselmeye başlıyor, ilk başta normal gelen bu sesler seni almaya gelen dostun sana tanıdığı son nefes haklarının bir uzantısı olsa gerek. Başında dolanan kalabalığın sesi içinden anlamlandırdığın üç beş kelimden birisi "Yaşıyor mu?", "Nefes alıyor mu?" oluyor... Siren sesleri dahada yaklaşıyor, uzaktan bile acı feryat eden bu ses yakınlaştıkça korkunç bir çığlığın sesi, ölümün habercisi olur...

Sonunda bu çığlık sesleri susuyor ve kalabalık içersinde bir yankılı bir ses yükseliyor. "Çekilin, çekilin. Çekilin burdan, ...rahat bırakın..." Ne garip ki flu olan her şeyde sadece bir dost net, ve seni o kalabalığın arkasından gizlice izliyor, arada saatine bakarak...

Belli bir süre sonra çığlık sesi yeniden yükselmeye başlıyor, elini kulağına götürmek istiyorsun fakat artık o beden ruhunun istediklerini uygulamaz oluyor. Sadece gördüğün fluluklar ve sadece duyduğun anlamsız kalabalık sesleri seni yaşar kılıyor...

Bir anda o kalabalığın arkasındaki bir dost yanında belirir; yüzündeki anlamsız tebessüm ve gözündeki o sevinç parlaklığı. Yüzüne bakan ondan yaşama sevinci alır gibi bir hali vardır. Sadece sana bakar fakat konuşmaz, arada bir saatine bakar. O yanındayken sanki onu sadece sen görürsün zaten yanındaki kalabalığın çığlıktan ve kuru gürültüden başka bir varlığı da yoktur senin için...

Öldükten sonra bir şey hatırlayacak olsan, hatırlayacağın şey ambulans sireninin çığlık sesleridir...

Bir dost yavaş yavaş bir şeyler mırıldanmaya başlar. Ritmi slow, yavaştır. Fakat o mırıldandığı şey ne kadar netleşmeye yükselmeye başlarsa, çığlık sesleri o kadar yükselmeye başlar... O kadar yükselir ki o sesler kulaklarını parçalamak, bir daha duymamayı istersin. Bir dostun mırıldanması bittiği anda çığlık sesleri de kesilmeye başlar ve arada zar zor seçebildiğin, "Yatırın! Hasta böyle alalım!.." seslerini yükselir.

Sonra çığlık sesleri senden uzaklaşmaya başlar, aynı anda kafandaki kuru gürültünün de sesi yavaş yavaş düşmeye sessizliğe doğru ilerlemeye başlarsın. Belli bir süre sonra karanlığın ve sessizliğin içinde o mırıldanma sesi yükselir, gözlerinde etrafında sesin kaynağını ararsın ama sadece siyah bir siluet ve elinde çıkaramadığın bir şey görürsün; belli bir süre sonra o sana yönelmeye başlar ve arka fonda saatin tik tok seslerini duyarsın, belli ki bir şeyler yolunda gitmiyor, artık o kazandığın dünyevi şeyleri ona sunarsın. Al ama beni rahat bırak, al ama ben biraz daha şeyler yaşayayım, al ama ben bugüne kadar varamadığım yaşamın keyfine varayım, al ama ama ama nafile olur yattığın o acil odasında...