Sakatlıklar Şampiyonu Atmaca...

Çok heycanlı ve yorucu geçen vize haftası bitmişti, belki de öğrencilik hayatımın son vizesini geçirmiştim. Her şey güllük gülistanlıktı; üniversiteden sevdiğim arkadaşlarım hafta sonu ter atmak amaçlı bir basket oynayalım dediler. Bende dört yıldır oynamadığım ama ulen hadi bu kadar demoralize olmuşum oynayayım dedim. İşte bana kaderimin bir oyunu burada başladı...

Sahaya gittiğimizde oradan gençlerle birlikte iki takım kurup tek pota maç yapıyorduk. Her şey güzel gidiyordu. Ta ki o topa zıplama eylemini yapıp, yere ayağı ters basana kadar. O andan sonra ekran siyaha düşer ve sek sek sekerekten şarkısı çalmaya başlar.

İki haftadır, hatta üçüncü haftaya giriyor; yürümenin ve ayağın değerini bana hatırlatan günler geçiriyorum. Yürümek güzel şey ama acısız olanı hele ki ayağımı bu denli mor görmek, çok ve çok acı bir durum. Zaten ilk başlarda doktora gitmeme isteğim ve insanlara halim normal midir? sorularına aldığım cevaplar tam bir bunalım işi... Aslında bugünkü yazımda da bu psikolojiye binaen bir takım maddelemeler yapıcam, hasta mı oldunuz? sakatlandınız mı? o zaman yandınız, mottomuz...

Şimdi gelelim olaylara; sakatlandım ve ne yaptım:

1- Arkadaşlara sorular, sorunlara dönüşür...
İnsanlar başına bir şey geldiği zaman arkadaşlarından tavsiye ve yardım ister ama esas amaç olumlu bir cevap alıp mutlu olma eylemidir. Askere gideceksin, gitmiş arkadaşlarına sorarsın aldığın cevap: "Oğlum aklın varsa oku, gelme lan!" Liseye geçeceksin okumuş abilere sorarsın: "Oğlum 3 al, takla atarsın, öyle 4-5 düşünme."

Bende büyük eşeklik edip arkadaşlara sordum ve aldığım cevaplar: "Vallaha abi benim başımda gelmişti, şuanda normal yürüyorsun değil mi? Aynısı bana da oldu, hatta üstüne 3 tane halısaha maçı yaptım, sonra doktora gittim kırıkmış. 6 ay yattım!" Bunu duyunca bende yusuf yusuf... sesleri alt fon olarak gelmeye başladı zaten. Diğer bir arkadaşta: "Ya geçen bir kız merdivenden düştü hiç bir şey yok geziyor, doktora gitti ayak alçıda..." Abowww. Hep bir pozitif cevap aldım nafile...

2- Anneler ve ilaçları, yarar mı? zarar mı?
Bal-tuz karışımı 2 gün boyunca ayağıma uygulayan anneme: "Millet bulup yiyemiyor, biz ayağımıza yediriyoruz..." dedim ama o bana terliğini gösterince sür bakalım, sür bakalım... Annemin hakkını ödeyemem, tek ve tek o ilgilendi bende orayı es geçmeyeyim.  Yalnız karışım için şunu söyleyeyim, bir işe yaramıyor.

3- Bilgisayar aramaları, ona öyle demeyelim ne diyelim...
Baktım arkadaşlardan bir hayır yok, dedim google, her şeyi bilir bir ona danışayım, o da kelek yaptı. Eğer bir hastalığınız, sıkıntınız varsa, dedikoducu kadınlar gibi biri bin yapan google, bana ayağın kesilmesine kadar bir sonuç gösterdi. İçime at düşüren google sonuçları yüzünden doktor direnişimi sonlandırdım ve randevu alma eyleminde bulundum. Aklınız varsa arama yapmayın!

Aramam sormam bir daha...

4- Ben ki otobüsün lordu...
Sakatlığın tek pozitif yanı topallayan, insan bünyesinde:"Buyur evlat otur!" sözleri oluyor. Bundan faydalandım mı? Tabi ki, çünkü ayakta duramıyorum, ayrıca başıma dikilen amcaları savmak için sargılı ayağımı gözüne gözüne soktum. Sürekli yerimi almaya çalışan kişiler artık bana bir hürmet ediyor bir hürmet ediyor, kendimi otobüsün lordu zannettim.

5- Doktor amca ben geldim.
Şubat ayında hastalandığımda aile hekimine gitmiştim, kapıda bir teyze şikayetlerini sayarken: "Nerde eski doktorlar, açıp bize ellerlerdi." demişti. Onu duyduğumda gülmemek için kendimi zor tutarken ardına yapıştırdığı o zalım ve vefasız iç geçirmesi: "Ahhh evlat ahhh" demesi, doktorların sanki önceden; üretim ilişkilerine katkı sağladığı gibi intiba uyandırmıştı. Bende doktora gittiğimde içeri girip oturdum ve doktor emin adımlarla geldi, dedim elleyecek bari çare olsun.
-Çıkar çorabını...
--Tamam efendim, -Yanlış anlamayın!-
Ama fakat ve lakin, tüm bağlaçları kullanıyorum ki vurgu olsun, uzaktan bakıp:
-Git film çektir gel bakalım, deyip beni başından saldı. İçimden bir elleseydin diyesim vardı, mosmor ayak bir bakar be odun herif. Neyse filmi de çektik, filme baktı ve:
- Siz hamilesiniz, yok yok pardon repliği şaşırdım, o senden sonraki hastada, bir şey yok ya geçer. Ayak bu buraya kadar yürüyerek gelmişsin, yürüyorsan yaşıyorsundur. Al kremi, geçersen senindir, geçmezse senin olmamıştır, çok takma, bir tane daha var...

Kendimi, itilmiş, örselenmiş ve paçavra halinde atılmış hissettim. Kendimi hastanenin köşelerine tuta tuta eve attım, ve teyzenin son cümlesi geldi. "El el olalı dillere dert oldu, doktor doktor olalı; hastalıklar verem oldu..." Sağır duymaz uydurur salladım. Neyse hayat güzel, uzuvlarınızın değerini bilin. Aslında benim sıkıntım daha önce amatör basket oynarken benzer sakatlık yüzünden bırakma durumum olmuştu, benzeri olma nedeniydi neyse ki olmadı. Şükür her zaman önemli; yaklaşık 15 gündür şükrediyorum. Vücut parçaları bina gibi, bir tuğla alırsın devrilir. Bugünde biraz tebessüm ettiysem ne mutlu bana, sevgiyle kalın...

Not: Başta Mustafa Kemal ATATÜRK ve silah arkadaşlarının bize emanet ettiği, ve bugünü çocukların günü olarak ilan ettiği 23 Nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramı kutlu olsun. Mübarek üç aylara girdiğimiz şu günde Regaip Kandiliniz mübarek olsun, dualarınız kabul olur inşALLAH...