Karşındakiler senin hayatını şekillendirmeye çalışırken sen sadece o duruma "eyvallah" diyebilirsin. Ama onlar hiç bilmezler ki bu bünyenin itirazıdır, şekillendirmek ve şekillenmek. Bu bünye sizin gibi insanların varlığından bıkmış, yorulmuş durumda. Çok konuşan ama sadece konuşan o otuziki dişli ve daha yirmilikleri çıkmamış sivri zekalıların ağızlarından çıkan ukala sözler senin canını acıtır.
Aslından olmamışın olgunlaşmış halidir bu herifler, sadece söylerler ve dünya onlarındır; evler, sokaklar, insanlar, kızlar, erkekler, aşklar, paralar, duygular, gözyaşları, cennet, cehennem ve yaratıcı... Çok konuşan bu yitmiş beyinler dünyalıların kurtarıcıları tek varisleri beni artık yoruyor; bir bakıyorum kalbim kırılıyor, bir bakıyorum zihnim yoruluyor.
 |
| Yaşamın yaşanılan yalnızlığı... (Foto: Fury filminden) |
Ölüm bu aşık olmaz, acımaz, sevmez, konuşmaz, düşünmez, düşlemez, yorulmaz, aldırmaz, kırmaz, kırılmaz; ölüm bu görevi neyse onu yapar, gider o canı o bedenden sormadan alır. Ölüm olmak istiyorum, ölümün bedenimi aldığında bu ricamı kabul etmesini istiyorum, çünkü bu insanlık komedisinin ne olduğunu alaycı şekilde görmek istiyorum...
Eminem/Sing For Moment
Benim de kahve yanı kitapta ölümle ilgili bissürü bisürü yayınlarım kitaplarım var. Ölüm hakkında iki kitap yayınımda, Osho'nun ölümle ilgili söylediklerini bi oku bak ne dicen?
YanıtlaSilÖlüm bir ceza bile değilken henüz yaşayanların birbirlerini onunla cezalandırması ne tuhaf şeydir be Atmaca???
Ama kahve yanı makyajdaki blogger dünyası listemde de senin linkin var, bir ara bakıver, beğencen mi? :)
Kısa sürede bakmaya çalışacam, kusura bakmayın bu aralar bir ton sıkıntıyla uğraşıyorum bir yandan okul, bir yandan aile ile ilgili sıkıntılarım var. Elimden geldiğince bloglara bakmaya çalışıyorum ama ancak kendi blogumla zar zor ilgileniyorum, affedin lütfen.
SilYok anacığım hemen bakmak zorunda değilsin. Dur ya ben sana sitem mi etmiştim yoksa daha önce??? Haaa... Unutmuşum ki ben onu :)
SilAma sen unutmamışsın. Sen miydin ki ya.. Şimdi bi şüpheye de düştüm, aklımla aram yok bu aralar.
Ailenle falan olan problemlere çok üzüldüm şimdi. Ama biliyo musun insan ilişkilerindeki problemlerin hiç biri kalıcı değil. Bunu bilmek sana iyi gelir mi bilmiyorum ama özellikle ailelerimiz ve yakın çevremiz bizim kendi kişiliğimizi inşa etmemizde bizi törpülemek ve şekil vermekle görevli sınavlarımız. Bu misyonlarını sık sık hatırla. O zaman belki de en zorlayıcı anların bile yanından gelip geçmekte olan bir görüntüden ibaret olduğunu anlayacaksın.
Ya şimdi akıl vermek gibi olmasın ama sana bir abla tavsiyesinde bulunayım (öyledir mutlaka), hiçbir şeyi, ama hiçbirşeyi çok ciddiye alma...
Yine görüşürüz :)
Yok bana karşı bir sitem olmadı da ben artık böyle diyorum çünkü dönemiyorum çoğu kişiye bu ara yoğunluktan bloguma bakıyorum ancak. Ailemle benim değilde aile içi bir takım problemlerimiz var. Ben normal hayatımda blogumda olduğu kadar problemli biri değilim, hatta görseniz şaşırsınız. Yine de teşekkür ederim, problemler çözülürse Atmaca normal hayatına dönecek inşallah, ama hayatın sınavları var bizimkisi de bu zamana denk geldi. :)
SilO zaman sen de tipki ukala olduklarini, çok konustuklarini ama aslinda bos konustuklarini ve kisaca gururlarindan burunlarinin ucunu bile göremediklerini söyledigin insanlar gibi olmaz misin? Yani demek istedigim, ölüm gibi duygusuz olup, insanlarin sana hükmedememesini görmeyi istemek... sence nasil bir ruh hali? neden ölüm de, sevgi degil? : )
YanıtlaSilBilmem belki olurum, belki de olmak zorunda kalırım. Bence çok güzel bir ruh hali, bugüne kadar empati kurarak yaşamak aslında bir kayıptı, çünkü karışındaki insan bencilliğinin ve insanlığının esiri iken sen ne yapabilirsin ki; ya onu öldürebilirsin ya da kendini. Kendimi öldürüyorum ama bu dünyada benim gibileri kurtarmak için onları da öldürmeliyim. Ölüm bunu yapacak tek kişi ve eğer kendim olsam acırım ve amacıma ulaşamam. Sevgi zamanında çokça denendi olmadı, olamazdı da; nedeni çokça düşünüldü o tam bir cümlede yerini almadı. Teşekkür ederim değerli yorumun için varol... :)
Sil