Hezeyan

Uzun bir aradan sonra yine merhabalar, çokta uzun olmasa da bu blogun düzeni içersinde uzunca sayılacak bir zaman 2 hafta. Zaman öyle kötüleşti, öyle kötüleşti ki insan her gün uyandığında yeniden uyumak istiyor. Belki de artık yaşamak yaşlanmaktan ibaret olsun diye dua ediyor. Neden mi bilmiyorum, ne olur onu da...

Belki de bu insanlığın bir iç savaşıdır, kendini bilmeden, sorgulamadan, kimsesizce ve anlamı olmadan boşa kürek sallamak. Yorulmak ama yorulduğunu karşısındakinin bilmemesi için bozuntuya vermemek. Yardım istememek, yardım etmemek...

Nedir bu insanlığın insanlıktan çektiği zulm! Nedir bir insanın bir insana yaptığı zulm. Oysa ki zaten yaşasan yaşasan 80 sene yaşayacaksın; zaten yarısı uyumakla, yarısı yürümekle, yarısı da olmayacak platonik aşklarla geçecek, o zaman nedir senin bu zulmün insan evladı?

Her varoluş bir yok oluş...(Foto: Rammestein klibinden)

Kendini ne diye diğerlerinden üstün görürsün ki, nasıl olurda bu hakkı kendinde görmeyi bir marifet, bir ayrıcalık sayarsın ki; oysa sende sadece bir et parçasısın, oysa sende ve senin gibilerinde gideceği yer belli. Ne diye kendine bu kadar önemli sayarsın, kendini yüceltirsin...

Artık bilemiyorum, sadece uyumak istiyorum, hayallerimde yaşamak, hiç yaşlanmamak istiyorum. Kendimi hayallerime kapatıp belki de ulaşamayacağım noktalarda pineklemek, istediğim insanlarla örülü güzel bir biçimlendirilmiş form istiyorum. Sadece iyilerin girebildiği, kötülerin dışlandığı bir yaşam istiyorum. Hep hayallerimde kalıp çocukça oynamak, kimsenin ayıplamadan, çekinmeden benimle ağlamasını istiyorum. İstiyorum da istiyorum ne olacak bilmiyorum...

Sevgiyle Kalın...

Rammstein-Seemann