İnsanız...

Benim derdim, benimdir; senin derdin, senindir. Sen gülüyorsan ben buna üzülmeliyim, çünkü sen güçleniyorsun. Sen mutlu olmamalısın, ben mutlu olmalıyım. Sen sevinmemelisin ben sevinmeliyim. Sen kazanmamalısın, sevmemelisin, hissetmemelisin, görmemelisin, duymamalısın... Kısaca ne mi olmalısın?

Kısaca, ölmelisin, ölmelisin, ölmelisin. İşte katil insan böyle doğdu. Cinayet tanımı onun küçük beyninde böyle canlandı. Bir anda bir yaratık oldu veya bir vampir; kan emdi, kemirdi. Yukarıda saçma bir şekilde yaptığım giriş paragrafı bugünkü insan dediğimiz kişiliğin, saçma görünen "Ali ata bak!" tarzı tanımlamalarıdır. İşte insanın zihninin oksit yapmış damarlarında, paslı zihninde ve tükenmiş kalbinde canlanan basit ama kin dolu cümleleri, kelimeleridir.

Ben merkeziyetçi bu zihinler dünyayı tapılacak bir mal haline getirdikten sonra onu elde edilecek bir şey, sahip olunacak bir beden olarak görmeye başladı. Varolmayı kendinde bildi, kendini bir efendi saydı, bu yüzdende kendini gördü, sadece ve sadece kendini.

İnsan insanın kurdudur! (Foto: Amerikan Sapığı filminden)

Thomas Hobbes'un güzel bir sözü vardır: "İnsan insanın kurdudur!" işte günümüz yaşayışının gerçek tanımı da budur. İnsan insanı yemek için bir yaratığa dönüşmüştür. Varlığının tek gayesi yaşamak olan insan kendi benliğinin iktidarını kabul etmek nefreti bir ibadet saydı. Kendisini bir varis görmüş dünyayı tapılası bir mekan olarak tasarladı.

Bu yüzden herhalde insanlığın tanımlamasıdır: "Nedir bu insanın insandan çektiği ya da insanlığın insanlıktan..."

Sevgiyle Kalın...