Vakti Geldi...

Biz dünyalılar olarak ciddi anlamda sevgiye ihtiyacımız var, hem de çok sevgiye öyle çok ki bunu tanımlamaya kelimeler yetmemeli, bir insanın gözlerinin alamayacağı, ulaşmayacağı ama hep ona ulaşmak için çabalayacağı kadar bir şey olmalı. İnsanlık nereye gidiyor, ne oluyor belirsiz; ne yapmak istediğini bilmeyen bedenlerdeki belirsizlik onu bir yaratığa çevirdi.

Artık sevgi sözcükleri kurmamız lazım, yalanları, yanlışları savunmamız lazım. Artık ortak bir değer üretmeliyiz, artık el ele tutuşmalıyız, artık beraber düşünmeliyiz, artık beraber tartışmalıyız, artık birbirimizin yüzüne bakmalıyız. Artık öyle cümleler kurmalıyız, öyle şiirler, öyle romanlar yazmalıyız ki içinde ben, sen, o değil, biz olmalı...

Sevgiye olan açlığımızı asırlara yaymak yerine bugün onu cidden istediğimizi söylemeliyiz. En büyük yıkımlara bakarak bunun altındaki o kin ve nefreti görüp sevgi ekmeliyiz. Her olaydan sonra kin savurup bir kesimleri suçlamak yerine, sürekli iyi olacak diye bizi bir adım götürecek diye beş adım geri getiren ve kendimizi kandırdığımız icatları bırakmalıyız, atmalıyız, yok etmeliyiz.

Artık sevgi ekmeliyiz...
(Foto: Fury filminden)

Artık köylü kalmalıyız, yenilik, modernlik, şehirlilik adı neyse bunları bir kenara bırakmalıyız. Köyümüz bize yeter, bahçemiz bize yeter, komşumuz, kardeşimiz bize yeter, bu dağlar, bu ağaçlar, bu çiçekler, bu tarifi mümkün olmayan tabiyat bize yeter, biz bize yeteriz. İnsanlık ne zaman ilerlemeye kalksa bir değer üretmeye çalıştığını düşünse işte o zaman yıkımlar başlıyor, işte o zaman can alıp varolduğunu sanıyor. Yenilik galiba iyi bir şey değil, mutluluk getirmiyor.

Artık sevgi tohumları ekmeliyiz kimliği belirsizce, gayri meşru bir şekilde, kifayetsiz, kişiliksiz, kılıfsız, evrensel bir bütün içinde herkesin olduğu amansız sevgi, artık sevgi tohumu ekmeliyiz...

Sevgiyle Kalın...

Apocalyptica/Sacra