Paradoks

Bilmiyorum bir gece vakti bir insanın bir şeyler yazması çok hoş mudur? Bilmiyorum bir gece vakti bir insanın onca sessizlikte, insanlar uykusunda yarı ölü halde iken onlardan bağımsız düşüncelere dalması, bir takım şeyleri sorgulaması...

Geceler yalan söyler insanlara hep, aslında insanın bir nevi şeytanıdır. Olmadık şeylere bir kulp uydurur, seni bir takım düşüncelerle zehirler. Bir anda hiç hatırlamadığın şeyler senin zihin dünyanda uyanıverir. Kin damarların kabarır kendini kaybedersin, ah geceler lanetli geceler...

Bir karamsarın herhalde tek uyanık kalmayacağı vakit ya da doktora gidip "ah doktor vah doktor bayılt beni canım doktor." diyeceği vakittir geceler. Herhalde büyüklerimiz bir şeyler biliyormuş ki bizi zamanında hep erken yatırmaya kalkmışlar, bunu bize bir öğreti olarak sunmuşlar.

Yalan gecelerin hep söylentilerle ilerlediği zamanlar, bakıyorum da bu vakitlerde hayat bana hep bir anlamsız geliyor. Sürekli olarak yaşadıklarımdan ve yaşayamayacağım hayallerime lanet okuyor buluyorum kendimi. Geçmişime dönüyorum düşündüğüm bütün düşünceler hep bir arazi olmuş, beni bugün mayınların ortasında bırakmış, ya sakat kalmamı ya da temelli olarak pufff diye toz olmamı bekliyor.

Geçmişimde düşündüğüm geleceğim meğersem benim tuzağımmış gibi geliyor, nitekim ki son bir kaç aydır ve son birkaç gündür sıklıkla bana yaşadıklarım ve başkalarının yaşadıklarının sorgulattıkları hep bir mutsuzluk temelli nefret sebepleri olmaya başladı. Ruhumun artık yorgun olduğunu hissediyorum hatta "Bir ruh hiçbir şey yapmandan nasıl yorgun olur?" sorusunu da kendimi sorup alamadığım cevaplarda üzücü oluyor aslında.

İnsan hayatı yaşayanların hayatı, son birkaç gündür düşündüğüm ölüm ve sonrası temeli aslında dünya ekseninde yaşayanlara hep günü birlik üzüntü ve anı silsilesinden ibaret yani, biri ölür yas tutarsın yoluna bakarsın, ama senin hayatında ölümlerin nedeni, senin senaryonu bir ilerkisi sahneye taşımak için gerekli olan çatışmadır. Yani sen yaşadıkça başroldesin ama nereye kadar...

Hayat kısa...
(Foto: Apocalyptica klibinden)

Bilmiyorum bendeki çatışmada herhalde bu mücadelede daha ödevini tamamlamamış insanların göç edip gitmesine karşı bir acı hissiyatından mıdır? Ben hikayemi nasıl ve ne şekilde ilerletecem ya da bu başlanılan hikayeyi tamamlayabilecek miyim? Acaba hangi adımımda mayına basıp kendimi havaya uçuracağım? falan filanlı sorular etrafında geçen çatışmalardan ibaret bir karamsarlık temeline dayalı olacak herhalde.

Etrafta çok fazla acı var insan bu temelde ilerlerse insanlık tarihinin adını "ACI" olarak koymak gerekecek herhalde, herkes karamsarlık temelli ilerletiyor hayatını, kimse yaptığından, yaşadığından, soluduğu oksijenden memnun değil. Memnun olduğunu sananlarda kör olmayı bir şekilde becerebilmiş. Bilmiyorum, neyse güzel bir son yazıyorum, HAYAT KISA KUŞLAR UÇUYOR...

Sevgiyle Kalın...

Apocalyptica - 'Seemann' feat. Nina Hagen