Yaşayış çokta zor denklemlerle dolu değil. Kimse bu yaşayışta istediği role sahip değil... Ve kimse de bundan memnun değil... Ancak büyüyor ve büyümek zorundalar. Yaralar alarak, yaralara kabuklar bağlayarak büyüyorlar. Her bedende ölümü yaşayarak, her bedelde bir ömrü yaşayarak büyüyoruz.
Hiç ummadık anda kimsesiz kalarak büyüyoruz. Tek başına, bir varlık olarak yaşam denkleminde sorunlarla kalarak ve onlarla mücadele ederek büyüyoruz. Ölüm ani, dünya fani bunu kimisi bilerek, kimisi ise bildiği halde erteleyerek büyüyoruz...
 |
| Her bedende ölümü yaşayarak, her bedelde bir ömrü yaşayarak büyüyoruz. (Foto: Hobbit Filminden) |
Büyüyoruz,
Hiç olmadık değerlere saklanarak,
Küçülüyoruz hiç ummadık sonuçları alırken,
Saklanıyoruz kaçarken gerçeklerden,
Hapsediyoruz her şeyi sevmeyi beceremediğimizde...
Sevgiyle Kalın...
Kalemine sağlık, ne güzel yazmışsıın :)
YanıtlaSilTeşekkür ederim varolasın. :D
Silİlk defa büyüdüğümü birini sevince fark ettim.
YanıtlaSilKalbim büyümüştü bende...
Senin yaşadığın en önemli büyüme evreni umarım sevmekte bu kadar büyüdüğün kadar sevilen de senin gibi büyür.
Silbüyüyoruz be Ruhsuz.. her gün uyandığımda 5-6 yaşlarında sanki okuyabiliyormuşçasına elinde sürekli kitaplarla gezip bilmiş bilmiş konuşan o küçük kız olmak istesem de maalesef büyüyoruz ve bununla yaşamak zorunda kalıyoruz bi yerde
YanıtlaSilHer şeye rağmen insanın geçmişi olması güzel. Ancak neden insan hayatı geçmişe bir alet olmayı tercih ediyor garip. Büyümek fiziksel ve zihinsel olarak çok kötü.
SilBüyümekten değil de ruhumun yaşlanmasından korkarım. Bir çocuk sevinci, masumiyeti olmasa da ruhen bitmiş olmak, yaşarken dakika dakika ölümü beklemek gibi bir şey.
YanıtlaSilO konuda haklısınız. Bu bedeni taşıyan ruh, ruh ölümü çok kötü. Ancak büyümekte bir ruh ölümü, sürekli yaşanmışlıklara sığınmak zorluyor insan zihnini.
Sil