Bir sonum olması gerekiyordu,
Tanrı'yı beklemedim!
Bunca geçen giden arasında takılı kalan benliğim,
Şehrin ışıklarında yapaylıklarla çürümeye yüz tutmuş bedenim,
Beklemek istemedi,
Kötü yöneticilerin ihtiraslı ruhlarına,
Çıkarcı ve ahlaksız oyunlarına teslim oldum...
Bedellere bilenmiş,
Sadece küçük bir alanı işgal eden vücudum,
Sonun ne olacağını bildiğinden Tanrı'yı beklemedi...
Her başımı öne eğdiğimde ağlar gibi olan gözlerim,
Göz yaşlarımın sebeplerinden gayrı kalan bedenim,
Kendi için yapmadıklarını düşündükçe,
Rüyalarıma giren karabasanlar,
Bir sonum olması gerektiğini gösterdi...
Tanrı bilgisinde, Tanrı'yı beklemeden...
Bu dünya çok garip,
Düşünceler bir gün ıstırap oluyor,
Herkes bir gün ya ölecek,
ya da
ölmeyi isteyecek/bekleyecek...
...Ruhsuz Atmaca
Sevgiyle Kalın...
Hala dünyada yerini bulamadın mı atmaca …
YanıtlaSilHintli keşişler dönmeden zor gibi. Bir de Atmaca sabit ve sakin bir tür değil. Ruhtaki doymaz bilmez huzursuzluk gitmedikçe son durağa karar vermek zor. Atmaca'nın şeytanı ölmeden ruhunun rahat olması çok zor.
SilBir ekleme adsız değil de rumuzun olaydı iyiydi. Kimdi? hissi yaratıyor.