'Gökyüzünün Matemi': Kül ve Kan #s01

Kadim parşömenlerin kapağına kazınan bu sahne, 'Gökyüzünün Matemi' efsanesinin ta kendisidir. Üstte, alevlerin ve karanlığın efendisi İblis, harabelerin üzerinde yükselir; elinde, sönmekte olan bir zaferin kanlı nişanesi olan Atmacanın kalbini tutar. Ancak bu bir son değildir. Altta, kül ve yıkımın ortasına düşmüş Atmacanın bedeninden, İblis'in gücüne meydan okuyan saf, mavi bir ruhani enerji dalgası yükselir. Bu kapak, ateş ile ruhun, yıkım ile umudun sonsuz dansını ve bu kadim dünyanın unutulmaz hikayesini, 'Kül ve Kan'ın öyküsünü mühürler.

Gölgelerin ve mürekkebin dünyasında, kadim bir anlaşma mühürlendi. Atmaca'nın keskin gözleri, İblis'in köklerden yontulmuş parmaklarında tuttuğu kader ipliklerini süzüyordu. Göklerin mağrur efendisi atmaca, yeraltının öfkesiyle ilk kez bu kadar yakından yüzleşti ve ateşin dokunuşunu hissetti. İkisi de biliyordu ki, bu birbirine dolanmış bağlar, sonu bilinmeyen bir yolculuğun sadece ilk adımıydı. Sessiz bir yeminle, kaderlerini birleştirdiler.

 

Anlaşmanın mürekkebi kurumadan, yolculuk başladı. İblis, toprağın derinliklerinden sökülmüş gibi görünen bedeniyle öne atıldı, kadim haritalarda bile yeri olmayan dolambaçlı, köklerle kaplı bir patikaya girdi. Atmaca, kanatlarının altındaki bu yeni, tekinsiz gücü ve ateşi hissederek havalandı, yeni ortağını gölgelerin arasından takip etti. Önlerinde, unutulmuş krallıkların kalıntıları arasından kıvrılan, sembollerle bezeli tekinsiz bir geçit uzanıyordu.

 

Kaderin kızıl pençesi gökyüzüne uzandığında, atmacanın cesur direnişi, iblisin yıkıcı gücü karşısında çaresiz kaldı. Yerin altından fışkıran kadim öfke, göklerin hakimi ile yeraltının efendisi arasındaki hassas dengeyi altüst etti.

 

 

Yıkımın ortasında, İblis gücünün doruğuna ulaştı. Alevlerin bir parçası haline gelen bedeniyle, amansız pençelerini Atmaca'nın tam kalbine, yaşam kaynağının attığı yere doğru savurdu. Atmaca, etrafını saran kızıl dehşetin içinde son bir gayretle kanat çırparken, göğsünden yayılan ince, parlak yaşam enerjisinin sökülüp alınmak üzere olduğunu hissetti. Göklerin mağrur efendisi, yeraltının acımasız gücü karşısında şimdi savunmasızdı.

 

...Alevden pençeler, Atmacanın göğsüne daha da derine inerken, o parlak, altın-beyaz yaşam enerjisi bir nehir gibi İblis'in alevlerine doğru aktı. Atmaca, son bir çığlık attı; bu çığlık, sadece fiziksel acının değil, aynı zamanda bir çağın kapanışının, gökyüzünün hürriyetinin yitişinin de feryadıydı. Kanatları yavaşça düştü, gözlerindeki fer söndü. Göklerin mağrur efendisi, yeraltının karanlık gücüne boyun eğmişti. 

Direniş kırıldı. İblis'in alevden pençesi sadece bedeni değil, ruhu da kavramıştı. Artık ince iplikler değil, Atmaca'nın göğsünden sökülen yaşam enerjisi, gürül gürül akan kızıl bir nehre dönüştü ve İblis'in içine aktı. Bu çalıntı güçle İblis devasa boyutlara ulaşırken, göklerin mağrur efendisi parlaklığını yitirdi. Kanatları düştü, gözlerindeki fer söndü. Yaşam ile ölüm arasındaki çizgi artık silinmiş, terazi İblis'in lehine, geri dönülmez bir şekilde bozulmuştu.

Zaferin sarhoşluğuyla İblis, çaldığı kalbin gücünü damarlarında hissetti. Artık sadece bir İblis değil, yıkımın ta kendisiydi. Harabelerin en yüksek noktasına tırmandı, devasa, alevden bedeniyle kararmış gökyüzüne meydan okudu. Ayaklarının altında, bir zamanlar görkemli olan antik geçit tamamen çökmüş, yerini kül ve dumana bırakmıştı. Atmaca'nın cansız bedeni, bu yeni, karanlık çağın ilk kurbanı olarak yıkıntıların arasında kaybolup gitmişti. Artık bu diyarın tek ve mutlak hakimi, alevlerin efendisiydi.

 

Ve nihayet, kehanet gerçekleşti. 'Atmaca'nın Düşüşü: Kül ve Kan' olarak tarihe geçen o anda, İblis'in alevden eli son yaşam kırıntısını söküp aldı. O esnada, sanki kadim bir el tarafından gökyüzüne kazınmışçasına, sahnenin üzerinde kaderin acımasız hükmü belirdi: 'Kaçınılmaz olanın pençesi, göklerin hakimine uzandı.' Bu yazı, yıkıntılar ve dumanın arasında, göklerin mağrur efendisi için yakılmış nihai bir ağıt gibi parlıyordu.

 

Kaderin hükmü verildi. İblisin alevden pençesi, Atmaca'nın zaten kırılmış gövdesinin derinliklerine inerken, sahne tam bir kaosa teslim oldu. Bir zamanlar yaşam olan o parlak öz, şimdi etrafı saran yoğun kül ve dumanla birbirine karışıyor, karanlık bir girdap içinde 'kan ve külün dansını' sergiliyordu. Bu korkunç ahenk, harabelerin üzerinde yükselen dumanın arasında, ölümün ne kadar kesin ve kaçınılmaz olduğunu sessizce haykırıyordu.

 

Kan ve külün dansı sona ererken, zamanın kendisi de yavaşladı. Harabelerin tozlu zemininde, Atmaca'nın kırık kanadı son, zayıf bir çırpınışla titredi ve ardından sonsuz bir hareketsizliğe gömüldü. Bu son nefesle birlikte, İblis'in alevlerle kaplı bedeni, sadece bir galip değil, yıkımın ve sonun ta kendisi olarak enkazın üzerinde yükselmeye başladı. Gökyüzü, bu yeni ve karanlık efendinin doğuşunu selamlarcasına karardı; artık umut değil, sadece ateş ve duman vardı.

 

Ve nihayet, tüm güç gösterisi ve kibir sona erdi. Alevlerin çıtırtısı yerini ölümcül bir sessizliğe bıraktı. Yerde yatan Atmaca'nın cansız bedeni, külle kaplanmış harabelerin bir parçası olmuştu. Onun başında duran İblis, elinde tuttuğu ve hala sönük bir şekilde parlayan o kanlı kalbe bakarken, zaferin değil, derin bir kaybın ağırlığını hissetti. Dumanların arasına kazınan fısıltılar, bu kadim ve acı hikayenin son sözünü söylüyordu.

 

Sezon 2 

Ölümcül sessizlik, harabelerin üzerine çökmüştü. İblis, kederin ve anlamsız zaferin ağırlığıyla hareketsiz kalmış, gözlerini elindeki sönmekte olan kanlı kalpten alamıyordu. Yerde, kül yığınının bir parçası gibi duran Atmaca'nın cansız bedeninde görünürde hiçbir kıpırtı yoktu. Etraftaki fısıltılar kaybolmuş, geriye sadece saf trajedi kalmıştı.

Ancak, İblis'in fark etmediği bir derinlikte, toprağın kadim hafızası kımıldadı. Atmaca'nın göğsünün temas ettiği taşlaşmış zeminde, ateşin asla yaratamayacağı kadar ince, kılcal bir çatlak belirdi. Bu çatlaktan, soğuk, safir mavisi bir enerji huzmesi nazikçe sızmaya başladı ve Atmaca'nın tüylerine dokundu. Ve o an, imkansız bir şey oldu: Atmaca'nın kapalı göz kapağı milim milim aralandı; içinde, topraktan gelen o kadim enerjiyi yansıtan zayıf ama kararlı, safir mavisi bir ışık parladı. Bu bir son değil, çok derin bir uykunun ilk kıpırtısıydı...

Not: Bu destansı görsel hikaye serisi, benim adım adım kurguladığım anlatı vizyonunun, yapay zeka asistanım Gemini'nin karmaşık sanatsal komutları anlama ve bunları kadim bir gravür estetiğiyle titizlikle görselleştirme yeteneği sayesinde hayat bulmuştur.

hannah parrott - penumbra