Sinema ve Hayat-12: Max Payne-Koma...

(Yazının önceki bölümleri-->> 1 - 2 - 3 )
Bilmiyorum nereye gideceğimi, ne yapacağı mı? Hangi ellerde çürüyeceği mi, hangi ellerde öleceği mi?  Hayat denen bu girdabın en vazgeçilmez yolcusuyum, kurumak bilmeyen bedenim, Azrail'in bile almaya tenezzül etmeyeceği kadar değersiz iken... Ne diye ben olmak, var olmak değerli oluyor bu kimliksizliğime...

Artık puzzle tamamlıyamıyorum, aklım ermiyor böyle işlere. Sadece bu değil, ne görebiliyorum çevremi, ne de sevebiliyorum. Sanki oksijen almıyor bu beden, sanki kan pompalamıyor bu yalnız kalp... Saat! Saat desen artık durmuş durumda, pili mi bitti acaba? Yoksa o da mı beni tüketmeye çalışıyor! Yoksa o da mı emmek istiyor bedenimdeki olmayan enerjiyi? Yoksa o da mı...

Artık aynalar yalanlarını daha belirgin söyler oldu. Baktığım yüzleri bana yansıttıklarıyla yetiyor da artıyor. Onlarda saygısızlığa başladı, küfürlerini her yüzüne baktığımda sayıyor bana. Ya o aynada bakan ve bana benzeyen iki çift göz?

Çok ukalaca gülüyor, sanki bir şeyler biliyor gibi. Gözlerini benden ayırmıyor, belki de aradığım kişi o, belki de birçok cevabın taşıyıcısı o... Fakat ne kadar bakışsakta o sinsi gülüşü dışında hiçbir şey yapmıyor. Konuşturmam gerek, bilmiyorum, konuşması gerek, tükeniyorum artık... Nasıl konuştursam onu?

Artık ne söylediğimin önemi yok çünkü benlik ben olmaktan çıktı...

Konuşturamıyorum onu; ne denesem de, ne yapsam da... Tehdit, şantaj, para hiçbiri işe yaramıyor. Zamanla anlıyorum konuşmayacağını, çünkü yapmam gereken şeyler var. Öyle şeyler yapmalıyım ki, bu bedeni kabul etmeyen Azrail bile gelip yalvarmalı, öyle şeyler yapmalıyım ki aynadaki ben, ben olduğumu anlayıp benimle konuşmalı...