Ben Bu Canavarlarla Yaşayamam...

Soruyorum bu anlamsız benliğime, bu insanlık neden bu kadar mutlu, neden bu kadar umursamaz, neden bu kadar vurdumduymaz. O ucube kişiliği altında neden bu kadar kendinden emin ve gururlu, hiç mi utanmıyor, hiç mi sorgulamıyor ben suçluyum diye. Yazık!!!

Oysaki her şeyi kendisi yaptı; yaktı, yıktı, yok etti. Yeri geldi zulm etti, dövdü, vurdu, öldürdü. Peki ne diye? Peki ne diye? bu haysiyetsiz ve mesnetsiz şeyleri yaptı. Dur diyemedi mi o hiç olmuş kimliğine, susturamadı mı yalnızlaşmış ve kibir topuna dönmüş benliğini...

Neden hep öldürmeye gelince susmak zorunda kaldı, neden konuşmadı ve sadece tetiğe bastı o rezil beden örtüsü. Neden bir yandan parçalanan insanlığın susamışlığına, açlığına, kimsesizliğine sessiz kaldı. Onların ölümüne bir kibritte kendisi çaktı ve öylece baktı...

Rezilsin ey insanlık, ucubesin, bu dünyanın kimsesiz bir malısın. Ne önün var, ne arkan, sadece bugünün var. Evet bugünün var ve bugününde zulmün var. Peki ya yarının? Peki yarının diyorum sana? Son kez soruyorum, peki ya yarının? Neden düşünmüyorsun yarını, neden hep geçiyorsun bu dünyanın ırzına, oysaki yaratan dünyayı sadece sana vermedi, o zaman niye?

Bu hayat bizim yıkıntımız...(Foto: The Pianist filminden)

Senin gibi ucubelerin yarını da bugün, ancak bugün yakar, yıkarsın yarın af dilersin. Senin namusunda bugün, ırzında bugün, nefretinde, haysiyetinde, kişiliğinde, kimsesizliğinde. Yaptıkların ve yapacaklar hepsi bir paçavra, aynı bedenin gibi. Lanet olsun senin gibi bir yaratılışa, keşke bende sen olmasaydım, o zaman lanet olsun bana da...