İkibinonbeş Model İnsanlık...

Acı veriyor bu hayat, bilmeden umarsızca. Galiba bu hayatta yetim kaldım, kimim olmadan kimsesizce; varlığın yegane temeli olan  bu insanlar arasında kendini bilinmezliğin için terkedilmiş bir melek gibi; basiretsizce ordan oraya savrulur bir şekilde...

Katma değeri yok hayatın, mayasına ne katılmışsa, malzemesinden ne çalınmışsa artık iflah olmaz. Kim var, kim yok artık önemsiz, sadece hoş görünen gülümsemeler, hoş görünen vücutlar bir o kadar da anlamsıca girilen çıplaklık...

Artık insanların yüzlerine bakmaya çekinir olmak zor geliyor, çünkü standartlaşan insanlık halleri artık şaşırtmıyor. İnsanlar utanmıyor, çekinmiyor, sıkılmıyor; sadece gülüyorlar, gülüyorlar ve konuşmuyorlar. Bir iki kelime onlara yetiyor, biri iki cümle onları idare ediyor. Zaten sen konuşmalara bakma, artık anlamsızca yozlaşmış vücutlar konuşuyor...

Ne olduk, ne olacağız, ne olmalıyız...(Foto: Hobbit Filminden)

Bilinmezliğin ortasına giriyorum galiba. Ya öyle olmalıyım ya da öyle, çünkü eğer bu hayat üzerine başladığım senaryoda bir son yazmam gerekiyorsa bunun olması gerekli. İnsanın insanı yemeye çalıştığı dünya da bende açlığımı göstermeliyim, saldırmalıyım onlara. Susmak galiba sadece çaresizliği değil, belki de kimsesizliği gösteriyor. Sadece şikayetten öteye gitmiyor bu bedenin suskunluğu, bende yozlaşmalıyım, işte o zaman belki de günlerce sadece belli anlamların peşinde yetim gibi, dilenci gibi dolaşmam...

Son olarak  daha sonra başka yazımın konusunu oluşturacak bu anlamlı, değerli ve irdelenmesi gereken şiirle sizleri baş başa bırakıyorum:

Akrep gibisin kardeşim, 

Korkak bir karanlık içindesin akrep gibi. 

Serçe gibisin kardeşim, 

Serçenin telaşı içindesin. 

Midye gibisin kardeşim, 

Midye gibi kapalı, rahat. 

Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim. 

Bir değil, 

Beş değil, 

Yüz milyonlarlasın maalesef. 

Koyun gibisin kardeşim, 

Gocuklu celep kaldırınca sopasını, 

Sürüye katılıverirsin hemen,

ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye. 

Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani, 

hani şu derya içre olup, 

deryayı bilmeyen balıktan da tuhaf. 

Ve bu dünyada, bu zulüm 

senin sayende. 

Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer 

ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak 

kabahat senin, 

— demeğe de dilim varmıyor ama — 

Kabahatin çoğu senin, canım kardeşim! 

NAZIM HİKMET RAN

--Sevgiyle Kalın--

Timur Selçuk/Köşeyi Dönen Adam

Not: Bir aydır inanarak ve arınarak tuttuğumuz oruçların hayrının ve kazancının mutluluğunun sonuna geldik. Bu ayı bilerek ve bu aydan bir şeyler öğrenerek Ramazanı yaşayan tüm herkesin şimdiden bayramını kutlarım. Umarım burdan başlayan inanç kırıntılarını diğer aylara da yayarsınız...