Ruhsuz Atmaca 3 Yaşında...

Öncelikle herkesin Ramazan Bayramını en içten dileklerimle kutlarım, inanan, inandığı uğurda orucunu tutan, kendini maddi manevi pisliklerden arındırın, insan olmaya çalışan herkesin bayramı bayram olsun... Bundan tam 3 sene önceydi, belki de kısa soluklu olacağı düşünülen bir blog temellerini atmıştı, Ruhsuz Atmaca. Hiç mi hiç bu kadar yazabileceğimi, kendimi bu kadar ifade edemeyeceğimi düşünmediğim bir ortam oldu, blog. Belki de kendimi normal hayattan daha iyi bir şekilde ifade edebildiğim ortamda diyebilirim. Bugün geçtiğimiz yıllarda da dediğim gibi bu blogun doğum yani tohum günü...

Bir tohumun tomurcuklanması, filiz vermesi, yeşermesi, sararması yani bir şey olması çok fazla zaman alır. Daha alınacak çok yol var ama belli bir olgunluk dönemi atlatıldı bu blogda. Ne şaşırtıcıdır ki kötü tepkiler almadan biraz da olsa birilerine sevdirdim kendimi, yardım edebildim birilerine. Bir takım kişilerin dertlerini dinledim, bazılarına yardımcı oldum, bazılarından yardım aldım, bazılarıyla dost oldum. Bazılarını kızdırdım, bağlantımı kopardım. Ama bana bunlar hep bir şeyler kattı, tohumun azda olsa çatlamasını sağladı.

Onlara rağmen onlardan ötürü... 

Peki neden Ruhsuz Atmaca?

Benle tanışanların çoğu aslında bu soruyu soruyor. Tek bir nedenle anlatılabilecek bir şey değil bu aslında. Birçok birikmişliğin sonucu bu isim, tesadüfi değil, eğer tesadüfi olsa bu kadar yıl sürmezdi. Çünkü ben çok çabuk sıkılan biriyim ama bu isimle yazmaktan sıkılmıyorum. Hatta blogumun ismini ve şuan ki header görünce ne yazacağımı o an kararlaştırıyorum. Bana motivasyonu çok; heee bir neden vereyim. Ruhsuz Atmaca ismi ve yapısı aslında benim bu hayatta olmak istediğim yönümü gösterir. Aslında hayalim onun gibi olmaktır. Onun gibi korkusuz, dik, ters, düşünen, yalnız ve güçlü...

3 sene içersinde aslında yazma pratiğimi çok geliştirdim diyebilirim, ilk yazılarıma baktığımda geveleyen kelimeler, artık elle tutulur haykırmaya başladı. Bu da benim istediğim bir durum aslında. Özellikle son 5 aydır yazdığım yazılar benim önemli gelişimimi gösteriyor. Ayrıca yapıcı yorumlar almak, dostluklar kurmak beni çok sevindiriyor.

 Örneğin bu mail 90'larda Çocuk Olmak ilgili yazılarıma yönelik aldığım geri dönüştü. Yardımcı olmaya çalıştım ama geri dönüş alamadım. Umarım sorun halledilmiştir.

Güldüren bir yorum...

Max Payne: Bana Ölümü Anlat yazısında böyle bir yorum almıştım. bu tip yorumlar görmek çok hoşuma gidiyor. Hani yapıcı yorumlar, yazıyla ilgili yorumlar tabi ki önemli ama bunların verdiği tebessüm çok çok farklı.

Bunun dışında çok kez blogu kapatacağımdan bahsediyorum, tabi ki her şeyin olduğu gibi bu işinde bir sonu olacak, olmalı. Aslında blogu bugün kapatabilirim. Çünkü yazmaya başladığımda üniversiteye gidiyordum, ve üniversite bitti; bunu bahane eden ben bitirebilirdim de neyse bir son için daha var.

Her ne kadar keyif alsam da blogda yazmak bana çokça zarar veriyor. Bir insanın kendinden ve yaşadıklarından bir şeyler paylaşması çok zor oluyor. Ayrıca blog çocuğum gibi her gün kaç kere baktığımın hesabı yok. Bundan dolayı yıllar geçtikçe bu blogunda bir sona yolculuk etmesi mümkün ama büyük bir sıkıntı olmazsa bunu belli bir süre önceden haber vererek yapıcam, merak edenlerin korkusu olmasın.

Yaşlanıyoruz... 

Son olarak yeni yaşla gelen hedefler:
Blog 2 yaşına girerken 3. yaşımı klüpte kutluyacam demiştim ama malesef öğrencilik, işsizlik olunca para olmuyor, ayrıca oralar bize ters neyse bir yıl içinde eğer para bulursam 4. yaşımı klüpte kutlayacaz. İşin şakasını bir tarafa bırakırsak, yeni yaşla yeni hedef yine çok fazla takipçi/okuyucu, çok fazla yorum. Eğer eski yazılarımı düzenleyecek, bir araya getirecek birini bulursam blog yazıları eksenli bir kitap yazmak niyetim var. Son olarak eğer biri hayrına bu bloga tasarım yapıcam derse o büyük mutluluk verir. Herkese teşekkürler, yaptığınız yorumlar, dostluklar, arkadaşlıklar ve bir takım şeyler için... Sevgiyle kalın...