Kısa Dipnot-26: Mânasız Fakir Edebiyatı

Bazen öyle anlar geliyor ki alıp gitsen bir başka, kalıp savaşsan bir başka... Elinde olmayan sebeplerin seni esir aldığı ve senin hiçbir şey yapamadığın amansız anlarda ne yapmalıyım, neler yapmalıyım da rahatlamalıyım deyip duruyoruz bu hayatta. Yaşam bu her günü ayrı bilmecelerle dolu, kendi içine kapalı o manasız ve zaruri kaideler ürünü...

Umursamaz ruh bir gün elbet bir şeyleri umursar hale gelebiliyor. Dün anlamsız ve önemsiz olan o şeyler bugün anlamlı ve önemli hale gelebiliyor. Tam fişi çekerken bu hayatta bir de bakıyorsun: "Ulan daha bende iş var..." deyip vazgeçtiğin oluyor. Fakat bazen de tam huzuru bulduğun anda tepe taklak olan bir hayata bürünüyorsun. Dün olan gülüşmelerin sadece bir iç ses halini alıyor. Dün okşadığın, sevdiğin o beden artık bir yabancı ya da deli saçması hayali bir düşünce haline dönüşüyor.

Hayatı önemsemek, anlamını bilmek gerekir...

İnsan yaşamı hep bir bağlılığın ürünü. Öyle bir yaşam formundayız ki; günün günü, saniyenin saniyeyi tutmadığı bir hikayemiz var. Bugün yaşıyoruz fakat bilmiyoruz ki; yarın bir araya gelip bir bütün oluşturan bu organlardan hangisinin bize kelek yapıp yapmayacağını, hangisinin: "Benden bu kadar başının çaresine bak!" deyipte bizi bu ömrü hayatımızda yalnız bırakıp gideceğini.

İnsan hayatı günü kurtarmakla meşgul; sabah göz kapaklarının açılmasıyla başlayan bu olay akşam yatağa mutlu ve sıkıntısız girmeyle sona ermekte. Bu yüzden, santimlerle kazandığımız hayatı, metrelerle kaybediyoruz. Çünkü amaç o yatağa ulaşmak, eğer az biraz mutluluk varsa tadından yenmez...