Hiçbir anlamın olmadığı gerçeklikte,
Doğruyu bulmaya çalışıyorsun,
Olumsuzluklarla...
Bu bir bahar,
Yaprak dökümü...
***
 |
| microsoft copilot'da yapıldı. |
***
Var olmaya çalışıyorsun,
Kalabalıklar arasında,
Olumsuzluklarla,
Başlıyor hüznün,
Bilmediğin gözlerin,
Anlamadığın dudaklarında...
Bu bahar;
bize hüzün,
bize yaprak dökümü.
Bir başkasıydı,
Başkası olarak kaldı...
Bunca zaman bir yerde olan.
Bilinmezden gelen,
zamanın ihanetine uğrar...
***
 |
| Microsoft Copilot tarafından hazırlandı... |
***
Beklemek istemez,
Haksız değil,
Yaşam bugün,
yarını belirsiz bir dünyada...
Belki de bugünün için vardır.
Bunca anlar varken sana uğrayanı,
Bir önceki günün bir başkasını,
Bugün için sevsen,
Belki de yarın bir başkası olacak...
Gittiğinde bilinmezin olacak...
Bugün biriydi,
Yarın bir başkası olacak...
Yaş almış blogger olarak; emeklilik de bloggerlığa takılanlar olarak bir dernek kurma amacım zamanla oluşmaya başladı. Her ne kadar burayı ve burayla bağlantılı fotoğraf hesabını ihmal etsem de bugün akademik anlamda yeni medya alanında bir akademisyen adayı olarak (olmadım malum şartlar! diplomam var ama!) Ruhsuz Atmaca benim için kıymetli.
Bundan 12 sene önce bir DGS sınavı dönüşü başlangıcını verdiğim bir serüvenin iyi kötü, doğru yanlış bir şekilde bugünlere gelmesi önemli. Ancak artık blogger olmak yürümüyor! Nedenler tabi hem bireysel hem de bu alanın üzerinde eskisi gibi yatırım yapılan bir alan olmaması. Özellikle dikkatin saniyelere düştüğü bir alanda blog okumanın zor olması tabii ki zor ve düşünülmesi gereken durum. Yani görmek, okumayı dövdü.
Klasik eski yazılar gibi bir yazı yazmayacağım belki gelenlerin görmesini ve yine de doğum günü olan bugünü görmesi amacıyla bir yazı yazmak istedim ama bloggerların ömrü tükeniyor. Blog yazmak belki tükenmez ama blogger olmanın ağırlığı artık yok denecek kadar az. Yani serbest piyasa bizi de vurdu. En azından vergi gelmiyor bu da iyi.
12 senede yapmak istediklerim arasında değerlendirme yapacak olacaksam, tercihlerimin tam bir başarı getirdiğini söyleyemem, maddi anlamda tabii. Ancak blog yazmak bana iyi insanları kattı. İletişimci olmanın bir parçası olarak düşünmeme ve gelişimime anlam oluşturdu. Birkaç sene içinde de sonucu ne olur bilemem ama bir sonu olan bir blogger hikayesi doğurdu. İyi bir son düşünmek mantıklı!
Herkese teşekkür ediyorum. Temennim bu bloğa bu sene daha fazla yazı yazmak ama iletişimi körelmiş ve yaşlı bir alan için bunun önemi nedir bilemiyorum. Herkese teşekkürler kattıkları değerler için... Bakalım 13. yaşı görecek miyiz?
Bazen oluyor öyle...
Unutulmamak için sevilmek ister insan,
Bir elbise askısında unutulan mandal olmak istemez,
Bir yaz güneşi
Olur mu bir şey,
Bulamıyorum,
Kayboluyorum…
Zamanın bu kadar hızlı akması ne garip? Dün ne oldum diyorduk, bugün ne olacağım... Blogu açtığım ilk yıllarda her zaman söylediğim gibi ömrünün kısa süreceğini düşünüyordum. Fakat bu mazlum pesimist yaşam formuna sahip zihnin içsel denge kurduğu bu oluşuma karşı iyi niyeti durumu bugünlere getirdi. Alana ilk girdiğimde çok çekingen ve kabuğunda kalmayı başarmaya çalıştım. Aslında bakılırsa bugünlere gelmesi de bundan oldu.
Daha vakit var mı bilmiyorum!
Bir acının sırtında taşınacak bu ömür için...
Kemiklerime yapışmış derim, acı vermeye başladı...
Koparıp atmak istiyorum,
Olmuyor.
Hayır silemezsin bu derin acıyı,
Kopyalamazsın,
Başka acılar yerine koyamazsın.
Bir sonum olması gerekiyordu,
Tanrı'yı beklemedim!
Yaş almış blogger olarak; emeklilik de bloggerlığa takılanlar olarak bir dernek kurma amacım zamanla oluşmaya başladı. Her ne kadar burayı ...
